92/2/29
3:43 ع
بسم رب الشهداء و الصدیقین
خمپاره ازپشت به سرش اصابت کرده بود.نیمی از سرش متلاشی شده بود.چهره اش زیاد مشخص نبود.اما می شد فهمید که ابراهیم است.بدنش را آوردند گلستان شهدا.همان قبری که بارها ایستاده بود بالای آن و می گفت«این جای من است»حالا هم آمده بود.اما نه خودش،بلکه فقط پیکر بی جان و زخمی اش...
شهیدحاج ابراهیم جعفرزاده
از کتاب سه برادر
گفتیم چه شد یاد شهیدان!؟ گفتند... یک کوچه به نامشان نکردیم مگر!؟ ای شهیدان: ما بعد از شما هیچ نکردیم. لباس های خاکی تان را در میدان های مین و لابه لای سیم خاردارها رها کردیم،عهدمان را شکستیم و دعای عهد را فراموش کردیم،زمان ندبه و سمات را گم کردیم. شربت های صلواتی را با نسیان بر زمین ریختیم و به عطش خندیدیم. بر تصاویر نورانی تان روی دیوارهای شهر رنگ غفلت پاشیدیم و پوستر تبلیغاتی نصب کردیم. تاول شیمیایی را از یاد بردیم و غیرت ها را به بهایی اندک فروختیم عشق را به بازی گرفتیم و از خونهایتان به راحتی گذشتیم. اما باز هم امیدی هست! آری ! تا ولایت هست هنوز امید داریم.
